EMOZIONANTE

بَرَاءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى الَّذِینَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِکِینَ 

سرگشته محضیم و در این وادیِ حیرت

 عاقل تر از آنیم که دیوانه نباشیم  

بچه‌شیعه رو دست کم نگیرید. ما از اوناش نیستیم که با توهین و جسارت کارمونو پیش ببریم.  بچه‌شیعه اهل عقل و اهل تحقیق و اهل پژوهشه. بچه‌شیعه اهل استدلاله. اونجا هم که لازم باشه پاسخ دندان‌شکن بده، نه با بددهنی و توهین -که شایسته‌ی بی‌سروپاهاست- که با منطق و اصول و با استناد به اسناد قوی پاسخ می‌ده. چیزی که دهان هر یاوه‌گوی بی‌هویتی رو می‌بنده: فَبُهِتَ الَّذِی کَفَرَ. [1] چون اونکه اهل تفرقه است، نه شیعه است و نه سنی.  

در پاسخ به جسارت اخیر مولوی گرگیج (امام جمعه اهل سنت آزادشهر) به ساحت ائمه اطهار علیهم السلام و بعد عذرخواهی دستپاچه ایشان، اول چند تا استدلال عقلی داشته باشیم تا بعد به استنادات تاریخی این سخنان بپردازیم. [2]،[3]

   1. جناب گرگیج، چون در اصلاح اهانتتون، ادعای ارادت و عشق به اهل بیت علیهم السلام کردین! یه سوالی برام پیش اومد: اگر شما به عموتون ارادت داشته باشین، درصورتی‌که پسرعموتون به پدرتون توهین کنه، شما هم به پدرش توهین می‌کنین؟ یعنی امکانش هست بگین من خیلی به عموم ارادت دارم، خیلی قلبا دوسش دارم و براش احترام قائلم، من عاشق عموم هستم ولی بهش توهین می‌کنم چون پسرعموم به پدر من توهین کرد؟! آیا این عقلانیه؟ یعنی شما (به‌قول خودتون) به بخشی از باور و عقیده قلبی و ارادت محض خودتون توهین کردین چون عده‌ای به بخش دیگه‌ای از باورتون توهین کرده بودن؟! این حرفه؟ این حرف یه عالمِ باسوادِ درس‌خونده است؟ این حرف یه آدمِ عاقله؟! آیا نمیشه نتیجه گرفت که یا اون "باور قلبی" وجود نداره، یا "عقل"؟ چون جمع این دو تا، اجتماع نقیضینه و محال! پس یکیشو انتخاب کرده و به ما هم اعلام کنید.  

   2. عقلاً همه درک می‌کنیم که امروز، اختلاف بین شیعه و سنی مطلوب دشمنان اسلام و به قول معروف، آب به آسیاب دشمن ریختنه. پس منِ نوعی حق ندارم به عنوان مسلمون (چه برسه به اینکه عالم هم باشم!) بیام به تفرقه‌افکنی دامن بزنم. کسی که اهل تفرقه است، اگر دشمن نباشه پس جاهله. و چون این سخنان با ادعای عالم بودن و بلکه هم مسلمان بودن ناسازگار و متناقضه، لذا باز بین "جاهل‌ بودن" یا "معاند بودن" حق انتخاب وجود داره. 

    3. دیگه عقل چی می‌گه؟ می‌گه حرف می‌زنی با سند و مدرک بزن، چک بی‌محل نکش. هر بنایی، روی یه ستون و پایه‌ای استواره وگرنه می‌ریزه. کلام هم باید با استناد به دلایل عقلی و نقلی محکم و خدشه‌ناپذیر صادر شه وگرنه بی‌ارزشه.  

حالا بیاییم اصالت این ادعا رو بررسی کنیم. چند تا سوال مطرحه:

الف) آیا حقیقتا حضرت شهربانو، کنیز هدیه‌شده به حضرت اباعبدلله علیه السلام بود؟

ب) آیا در فقه اهل سنت، عاقد لزوماً باید عادل باشه و اگر نباشه عقد باطله؟

ج) اگر عقدی باطل باشد، در نوادگان اون فرد چه اثری داره؟ و آیا این اثر بر همه افراد (مثلاً خلیفه دوم هم) فرض است یا باور ما گزینشی است؟!  

پاسخ  

* اولاً حضرت شهربانو نه کنیزِ هدیه به امام حسین علیه السلام بود و نه توسط عمر به نکاح امام حسین علیه السلام درآمد، بلکه ازدواج رسمی بود. اسرای فتح ایران ابتدا توسط امام علی علیه السلام آزاد شدند و سپس ازدواج رسماً صورت گرفت که طبق عقیده شیعیان خطبه عقد مولای ما امام حسین علیه السلام با حضرت شهربانو به دستور امیرالمومنین علیه السلام و توسط جناب حذیفه از شیعیان آن حضرت خوانده شد. [4]  

** ثانیا به فرض که ایشان کنیز بوده باشد، براساس فقه صحیح اسلام هر غنیمتی (از جمله کنیز) که تحت حاکمیت ظالمین از مشرکین گرفته شود، اساساً ملک امام معصوم است. یعنی چی؟ یعنی اگر در جنگی به فرماندهی امام معصوم غنیمتی حاصل شه، یک پنجم اون غنیمت متعلق به امامه و بقیه تقسیم میشه. ولی اگر جنگ به فرمان و مطابق نظر امام نباشه، همه غنیمت حاصل از اون جنگ، متعلق به امامه. [5]

امام، مالک کل عالمه و اگر غاصبی چیزی به ایشان ببخشد، مالکیت ایشان به خاطر هدیه توسط غاصب نیست.   پس برفرضِ کنیز بودن مادر حضرت زین العابدین علیه السلام، ایشان ملک اهل بیت بوده و عمر بن خطاب دخلی در ملکیّت وی نداشته که با سلب مشروعیت خلافتش، نکاح امام حسین علیه السلام با حضرت شهربانو ابطال شود. لذا این سخن تنها یک افترای بی سر و ته است.  

*** ثالثا کجای فقه اهل‌سنت عاقد باید عادل باشد؟ آیا عاقد فاسد عقدش باطل است؟ طبق نظر بسیاری از علمای شیعه و اهل سنت، می توان کافر را از طرف یک مسلمان وکیل کرد، تا از جانب او عقد نکاح یا ... را انجام دهد! [6]

پس این استدلال در مورد اینکه چون خلیفه دوم حضرت شهربانو را به عقد سید الشهدا علیه السلام درآورده است، پس خلافت او شرعی است، نه تنها دلالت بر خلافت ندارد، بلکه این عمل الزاماً حتی نمی‌تواند دلالت بر اسلام شخص وکیل داشته باشد!  

سخن پایانی  

در پایان، این مذهبی که شما مدعی آن هستید، علمای دیگری هم دارد که از شما و سخنان تفرقه‌افکنتان اظهار نفرت و برائت کرده‌اند. لذا ما این سخنان را نه سخنان یک عالم اهل سنت، که سخنان یک جویای نامی می‌دانیم که اگر نگوییم دشمن دین و اتحاد مسلمین است، در ساده‌انگارترین حالت، بی‌دغدغه و بی‌تفاوت است نسبت به حفظ دین مبین اسلام و حفظ اتحاد جامعه اسلامی (که لازمه حیات دین است).

کسی که خودش را عالم و آگاه به آموزه‌های شریعت مقدس اسلام می‌دونه، پاسخ اینهمه سفارش پیامبر نسبت به محبت و احترام به اهل بیت رو اینطور میده؟!

در پیشگاه خدا شرم نمی‌کنیم وقتی به قرآنی عقیده داریم که می‌فرماید:

* قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی? (شوری، 23)

* اِنَّما یُریدُ اللهُ لِیُذهِبَ عَنکُمُ الرِّجسَ اَهلَ البَیتِ وَ یُطَهِّرَکُم تَطهیرًا (احزاب، 33)

* إنَّما وَلیُّکُمُ اللهُ وَ رسولُهُ وَ الَّذینَ آمَنوا الَّذین یقیمونَ الصَّلاةَ وَ یؤتونَ الزَّکاةَ وَ هُم راکِعونَ (مائده، 55)  

و همچنان اینهمه وقاحت داریم... 

....................

1. بقره،258  

2. متن جسارت: «مادر امام زین العابدین (ع) دختر یزدگرد بود و عمر بن خطاب پس از فتح ایران او را به ازدواج امام حسین(ع) درآورد و 9 امام پس از آن نیز از همین نسل به وجود آمده‌اند. در نتیجه اگر خلافت عمر بن خطاب را نپذیریم، اعتبار امامان [شیعه] و نسب آنان را زیر سؤال برده‌ایم!». 

  3. متن عذرخواهی: «با سلام بر محضر عزیزان در فضای مجازی، در خطبه های این هفته (19 آذر 1400) مطالب جامعی مطرح شدند که فایل تصویری آن موجود است، از آن رو ما خود را از ارادتمندان و عاشقان اهل بیت (رضوان الله تعالی علیهم اجمعین) می‌دانیم و این ارادت بارها در خطبه های جمعه، نوشتارها، گفتار و مصاحبه ها بیان شده است؛محبت اهل بیت و صحابه رسول الله(ص) جزو ایمان قلبی اینجانب است؛ توهین به اهل بیت پیامبر اعظم (ص) حرام و کفر است. علت سخنرانی بنده نصب بنرهای توهین آمیز در کوچه‌ها، خیابان‌ها و برخی از سخنان تفرقه افکن در ایام فاطمیه است؛ هزاران بار به خدا پناه می‌برم که در دل اینجانب نسبت به خاندان رسول گرامی (ص) و سُلاله پاکش، کینه، کدورت، عداوت باشد و یا اهانتی روا دارم. به گفته سعدی « خدایا به حق بنی فاطمه، که با قول ایمان بُود خاتمه». 

  4. الدرُّ النظیم فی مناقب الائمة اللهامیم/مناقب آل ابی‌طالب.

   5. معاویة بن وهب گوید: به امام صادق عرض کردم: اگر امام افراد را به سریّه بفرستد و غنیمت‌هایی به دست آورند، چگونه تقسیم می‌شود؟ فرمود: اگر به فرماندهی کسی که امام او را منصوب فرموده است جنگیده‌اند، باید یک پنجم که سهم خدا و رسول است جدا شود و چهار پنجم آن را بین خودشان تقسیم کنند. و اگر در آن جنگ به جنگ مشرکان نرفته‌اند، هرچه غنیمت گرفته‌اند برای امام علیه السّلام است و هرطور دوست بدارد با آن رفتار می‌کند. (الکافی ج 5، ص 43) 

  6. زکریا الأنصاری، أسنی المطالب فی شرح روض الطالب، ج 2، ص 295/ سید یزدی، العروة الوثقی، ج2، ص209. 

7. بخش "پاسخ" برگرفته از: https://www.hawzahnews.com